Μην μπερδευτείτε.
Εδώ δεν μιλάμε για ένα άγριο τρένο, αλλά για ένα αγριότρενο.
Πώς λέμε αγριολούλουδο, αγριόγατα, αγριογούρουνο;
Αυτή την αδάμαστη φύση, που υπάρχει σε όλες τις ελεύθερες υπάρξεις αυτού του κόσμου.
Βασικά….σε όλες τις υπάρξεις, αλλά είναι μεγάλη κουβέντα, που δεν είναι της παρούσης.
Λέμε αγριάνθρωπος και αναφερόμαστε κυρίως σε έναν άνθρωπο αγροίκο, που δεν ακολουθεί «πρέπει» κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όμως ακόμη κι αυτός ζει τη δική του ελευθερία. Ζει ελεύθερος από κανόνες (ή κόντρα σε αυτούς). (περισσότερα…)

«Γαμώτο! Φακ!»
Αυτή ήταν η εσωτερική προσφώνηση μου στο τέλος του βιβλίου.

Με «σακάτεψε» το κλείσιμο, αλλά είναι και ένας από τους λόγους, που το «Πόλη στο φως» της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι κατά τη γνώμη μου ένα δυνατό βιβλίο.
Το κλείσιμο της Τριλογίας της Αθήνας από τις πρώτες σελίδες του δεν σε αφήνει να το αφήσεις.
Το ίδιο, βέβαια, μου συνέβη και με τα 2 προηγούμενα βιβλία, «Στο πίσω κάθισμα» και «Αλκυονίδες μέρες».
Δεν είναι μόνο η πλοκή που γίνεται απρόβλεπτη, ούτε το παζλ που συμπληρώνει κομματάκι-κομματάκι την ψυχοσύνθεση και την ιστορία των ηρώων, αλλά ο περίγυρος είναι τόσο γνώριμος, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα,ακόμη και οι χαρακτήρες. Εξελλίσσονται στην πρωτεύουσα και θα μπορούσαμε να τις παρακολουθούμε σε ένα αστυνομικό δελτίο της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Όπως έχω ξαναπεί, είναι αυτό το ταλέντο που θαυμάζω στην Ευτυχία Γιαννάκη, όπου καταγράφει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας και τις αποτυπώνει σε λέξεις. (περισσότερα…)