StatusUPdate.gr

What's on my mind (?)

Κυριακή

3

Ιούλιος 2016

3

COMMENTS

“Ίνα κράζωσι” vs “Throw your love around”

Written by , Posted in Comments, Music, ThinkFree, Timeline

To “Ινα κράζωσι” είναι ίδιο κυρίως των social media.

Σε ελεύθερη δική μου απόδοση δηλαδή “Για να κράζουν”.

Μπαίνω στο προφίλ μου, το blog μου, το γουατέβα social media account έχω, που δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω, (νομίζω, γιατί κατά βάθος έχω την επικαρπία, γιατί την υψιλή κυριότητα την έχει ο Mark και ο κάθε Mark) και γράφω ό,τι κατεβάσει το θυμικό μου.

Πάντα υπήρχε αυτός ο τρόπος έκφρασης, αλλά όχι σε τέτοια έκταση πιστεύω.
Δηλαδή, θυμάμαι να γίνονται τέτοια σκηνικά σε κοινωνικές συνευρέσεις εν ώρα καφέδων, γευμάτων, κουτσομπολιών στο δρόμο, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να βγαίνει κανείς στην κεντρική πλατεία του χωριού ή της πόλης, να ανεβαίνει επάνω σε ένα καφάσι ή μια σκαλωσιά και να φωνάζει
“Όσοι κάνατε αυτό, είστε ανόητοι!”

Δεν είναι το ίδιο, αλλά… πάνω – κάτω το ίδιο είναι. Ας το παραδεχτούμε.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό, γιατί μπορεί να γινόταν και στο χωριό ή στην πλατεία της πόλης εάν – ξέρωγω- υπήρχε η σκαλωσιά.
Μπορεί να μην υπήρχε το βάθρο.

Όλοι πλέον έχουμε ένα βήμα, για να μιλήσουμε. Να πούμε κάτι, που θα ακουστεί στους φίλους μας και σε όλους όσους έχουμε επιτρέψει να διαβάσουν τις δημοσιεύσεις μας.
Παρατηρώ λοιπόν, το τελευταίο διάστημα, καταγραφή απόψεων σε άρθρα μέσα από τα οποία κρίνονται με τρελό “κράξιμο” άνθρωποι για τις επιλογές και τον τρόπο ζωής τους.  Κατακρίνονται γιατί λειτουργούν ή εκφράζονται με κάποιο τρόπο. Κατακρίνονται μέσα από ένα αυστηρό και απόλυτο κείμενο, όπου τις περισσότερες φορές ο συντάκτης έχει φτάσει στα όριά του (υποτίθεται) και γι’αυτό “τα χώνει” και καταλήγει μόνο εκεί. Κράζει για να κράξει.

Έτσι, επειδή και σήμερα διάβασα ένα άρθρο μέσα από το οποίο ο συντάκτης αυστηρός κριτής των πάντων “τα χώνει” σε μία κατηγορία ανθρώπων, που δεν έχει το ίδιο επίπεδο με εκείνον (Ω, Μωντιέ!), είπα να πάρω τη θέση μου απέναντι σε αυτή τη συμπεριφορά (των κραζόντων συντακτών),να διευκρινίσω τί με ενοχλεί και να πω πώς πιστεύω, ότι με κάποιο τρόπο θα είχε νόημα όλο αυτό.

Ας πάρω το ενδεχόμενο, λοιπόν, ότι εγώ, ο αρθρογράφος που κατακρίνω άσχημα μία κατάσταση το κάνω, γιατί δεν ξέρω άλλο τρόπο να εκφράσω αυτό που νιώθω. ΟΚ!
Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος καυτηριασμού. Έχω όμως φίλους μου που εκφράζονται έτσι – τα “χώνουν” κοινώς- και δεν με ενοχλούν.
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά τους με αυτό που σχολιάζω σε αυτό το κείμενο; Ότι αυτοί οι φίλοι μου, δεν καυτηριάζουν μόνο, ασχολούνται και με άλλα πράγματα στη ζωή τους και με ομορφιές και όταν το κάνουν, στο τέλος θα προτείνουν κάτι. Θα σχολιάσουν μία συμπεριφορά και θα αντιπροτείνουν μία άλλη. Θα παρουσιάσουν τη β’επιλογή, που θα έπρεπε να είναι α’ επιλογή.  Δηλαδή, αν θες να το κάνεις και σου βγαίνει έτσι, μην κράζεις, για να κράζεις. Γίνε καυστικός, γίνε ενοχλητικός ίσως για κάποιους, αλλά κατάληξε κάπου.
Δικαιολόγεισαι την άποψή σου και πρότεινε κάτι. Αν σου φαίνεται κάτι άσχημο, κακό, απεχθές, πρότεινε το καλό, το όμορφο και το κατά τη γνώμη σου σωστό.

Από μία μεριά βέβαια, κατανοώ και αυτή τη συμπεριφορά.
Χρησιμοποιώντας την κοινωνική δικτύωση σχεδόν 10 χρόνια, έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι μια έκφραση μιας ανάγκης. Όταν εγώ π.χ. γράφω μία παλαβομάρα, το κάνω γιατί έχω ανάγκη να το διασκεδάσω με τους φίλους μου και ναι, το κάνω δημόσια γιατί όσο περισσότεροι παλαβοί μαζευτούμε, τόσο πιο πολύ fun, θα έχει η φάση. Ναι, κι εγώ έχω ανάγκη να κάνω φασαρία, που θα με παρασύρει μακριά από το φόρτο και την πίεση της καθημερινότητας.

Υπάρχουν δημοσιεύσεις που φωνάζουν  “ανάγκη για φροντίδα”, “ανάγκη για ενδιαφέρον”, “ανάγκη για αγάπη”, “ανάγκη για ηρεμία” που φωνάζουν  “Μοναξιά”, “Θλίψη”, “Απογοήτευση” και άλλα. Μπορεί την ίδια ώρα να υπάρχουν άλλες που εκφράζουν μια μεγάλη χαρά, μια ευτυχισμένη στιγμή, που γίνεται λίγο άγαρμπα χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί τα συναισθήματα μας κάνουν να λειτουργούμε παρορμητικά και δεν σκεφτόμαστε.
Ανθρώπινο είναι! Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο έκφρασης.
Κάποιοι δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτό που νιώθουν σε ένα χώρο που μοιράζονται πράγματα με άλλους εκατοντάδες ανθρώπους. Είναι πολύ ύπουλο πράγμα η χρήση των social media. Παρασύρεσαι με την ευκολία χρήσης του και την ίδια ώρα, επειδή μπορεί να έχεις διάδραση με 10 ανθρώπους, ξεχνάς ότι εκτίθεσαι σε άλλους π.χ. 700.
Όταν είμαι συνδεδεμένη σε ένα κοινωνικό δίκτυο με έναν άνθρωπο και τον παρακολουθώ, εάν με ενδιαφέρει θα σταθώ λίγο περισσότερο στη δημοσίευσή του. Ίσως κάτι προσπαθεί να πει, να δείξει. Εάν πάλι κάτι με ενοχλεί, υπάρχουν επιλογές. Remove, mute κλπ
Έτσι πιστεύω ότι ακόμη και αυτός που κατακρίνει αυστηρά συνέχεια και μόνο, κάποια βαθύτερη ανάγκη του εκφράζει, με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου. Είναι θυμωμένος; Πληγωμένος; Έχει ανάγκη να ξεφύγει από όσα τον ενοχλούν, ανάγκη να τραβήξει προσοχή; Δεν ξέρω. Δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε ψυχολόγος. Νομίζω πάντως ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια μεγάλη αγκαλιά.

Να πω και κάτι το οποίο ξεκίνησε με χιουμοριστική διάθεση λίγες μέρες πριν και κατέληξε πάλι σε ένα mini κανιβαλισμό.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν πράγματα. Ω, ναι! Σε αντίθεση με εμάς που γνωρίζουμε τα πάντα, υπάρχουν και κάποιοι που ξέρουν κάποια.  Όταν, λοιπόν, βγαίνει ένα spam status update κι έχεις στο timeline σου ανθρώπους-φίλους σου που το έχουν αντιγράψει μπορείς είτε να μην ασχοληθείς καθόλου, είτε να κάνεις ένα status update που να λες σε όλους τους φίλους σου “Παιδιά είναι μούφα. Μην ασχολείστε” ή κάπως έτσι και είτε  σε κάποια από αυτά τα  status update, να αφήσεις comment που να εξηγείς αυτό που ξέρεις.
Ειλικρινά γέλασα κι εγώ με όλα τα ευφάνταστα status που δημοσιεύθηκαν σχετικά με τις δημόσιες δημοσιεύσεις των προσωπικών δεδομένων και μηνυμάτων του Facebook, αλλά θεωρώ ότι από ένα σημείο και ύστερα, απλά ήταν μια ακόμη αφορμή για χαβαλέ  και τράβηξε πολύ πιο πέρα από όσο χρειαζόταν. Η ουσία ήταν αλλού και στην πορεία τη χάσαμε πάλι.

Η δική μου άποψη είναι, πως όταν θέλουμε να βλέπουμε τριγύρω μας ομορφιές και καταστάσεις που θα προχωρούν την κοινωνία μας και όταν πιστεύουμε ότι βρίσκουμε ψηγματάκια από αυτά στην καθημερινότητά μας, πρέπει να τα σκορπίζουμε για να τα βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γύρω μας. Να μοιραζόμαστε χαμόγελα και γλύκες. Κι αν αυτό δεν μπορώ να γίνεται συνέχεια, να γίνεται κάποιες φορές.
Μην πέφτουμε μονομερώς στα άσχημα, στα στραβά και στη δυστυχία.
Από τότε που ξέσπασε η κρίση, αρνούμαι να πέσω στη μαυρίλα και στη συνεχή γκρίνια (λέω συνεχή, γιατί κι εγώ γκρινιάζω). Θυμώνω, αλλά κάνω το θυμό μου πείσμα. Πείσμα να βρω διεξόδους και να πάρω μαζί μου και τους ανθρώπους γύρω μου, γιατί δεν μπορώ να χαίρομαι μόνη μου, γιατί η ομορφιά και η χαρά είναι στους ανθρώπους. Θα χαρώ ένα ωραίο βιβλίο, μια ωραία παράσταση, μια ωραία φωτογραφία, αλλά δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια μέσα μου το χαμόγελο, αν δεν του δώσω εγώ χρόνο ζωής. Κι αυτό γίνεται με το να μοιραστώ με τους ανθρώπους κοντά μου.

Ακόμη και όταν θέλω να “κράξω” κάτι, από το να το καυτηριάσω και να πικράνω κάποιον άνθρωπο, που μπορεί να τον θυμώσω, να τον πεισμώσω για τον τρόπο μου κι έτσι να συνεχίσει υπερθεματίζοντας σε μία κακή συμπεριφορά, προτιμώ να του δείξω την άλλη επιλογή ίσως και με άλλο τρόπο.

Πιστεύω ότι κάποια χαρακτηριστικά των παιδιών τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας.

Κι όταν μας μαλώνουν και μας προσβάλουν, νιώθουμε όπως ένα πληγωμένο και  απογοητευμένο παιδί.

Ας μην ποτίζουμε ο ένας τον άλλον παράπονο και πίκρα.

Έχουμε ανάγκη από χαμόγελα και ομορφιές.

 

Shiny happy people laughing

Meet me in the crowd, people, people
Throw your love around, love me, love me
Take it into town, happy, happy
Put it in the ground where the flowers grow
Gold and silver shine

Shiny happy people holding hands
Shiny happy people holding hands
Shiny happy people laughing

Everyone around, love them, love them
Put it in your hands, take it, take it
There’s no time to cry, happy, happy
Put it in your heart where tomorrow shines
Gold and silver shine

Shiny happy people holding hands
Shiny happy people holding hands
Shiny happy people laughing

#comment