Έχω ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου “Ο παίκτης”  του Ντοστογιέφσκι και θελω κάτι να γράψω.

Πρώτα από όλα θέλω να πω, ότι από μικρή το επίθετό του μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Έχει έναν στόμφο από μόνο του.

Ντοστογιέφσκι! 

Πάντα το άκουγα κι ένιωθα ότι έχει ένα άλλο βάρος. Δεν ξέρω, εάν υποσυνείδητα με είχαν επηρεάσει όλα όσα άκουγα από τους μεγαλύτερους για την ξένη κλασική λογοτεχνία, αλλά εμένα μου έκανε κάτι.

Το βιβλίο ως κλασικό υπήρχε κάπου στη βιβλιοθήκη του σπιτιού, σε μια δερματόδετη έκδοση, την οποία δεν άνοιξα ποτέ να διαβάσω.

Η εικόνα του με αποθάρρυνε. Πέρα από την ψυχρότητα που έχει το μαύρο σκληρό εξώφυλλο (που δεν είναι και πολύ βολικό για κάποιον σαν εμένα, που κουβαλάει τα βιβλία παντού), ήταν και αυτή η γραμματοσειρά “ψείρα” και το πολυτονικό σύστημα, που δεν το έκαναν και πολύ προκλητικό για ανάγνωση.

Όταν είσαι πιο νέος, το κλασικό δεν σε ελκύει (εκτός κι αν πρόκειται για μουσική ή κινηματογράφο).

Το αντίτυπο που διάβασα είναι από τις Εκδόσεις Μίνωας και η ανανεωμένη και πιο σύγχρονη εικόνα του κάνει ανάλαφρη την απόφαση να ξεκινήσεις να διαβάζεις ένα τόσο σημαντικό βιβλίο, ενός συγγραφέα με άλλο ειδικό βάρος.

Συμπέρασμα : Η εικόνα παίζει ρόλο. 

Η δράση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στο Ρουλέτενμπουργκ, μια φανταστική πόλη στη Γερμανία.
Ένας απόστρατος Ρώσος στρατηγός επισκέπτεται την πόλη με τα παιδιά και τη φιλενάδα του, μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, με την οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί.
Μαζί τους είναι και ο νεαρός δάσκαλος Αλεξέι Ιβάνοβιτς, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Πολίνα, τη μεγαλύτερη κόρη του στρατηγού.

Βρισκόμενος στα πρόθυρα χρεοκοπίας, ο στρατηγός περιμένει να κληρονομήσει τη θεία του.
Παράλληλα ο Αλεξέι, παρασυρμένος από τον τυραννικό και ανεκπλήρωτο έρωτα προς την Πολίνα, ξεκινά να παίζει στο καζίνο της πόλης προσφέροντας όλα τα κέρδη στην αγαπημένη του.
Αυτό όμως δεν θα αποτελέσει παρά μονάχα την αρχή της σταδιακής του πτώσης.

Ο Ντοστογιέφσκι μιλά για τα πάθη των ανθρώπων.

Πάθη που μπλέκονται μεταξύ τους, πυροδοτούν το ένα το άλλο και οδηγούν τον άνθρωπο τις περισσότερες φορές στην πτώση, γιατί λειτουργεί στα τυφλά.

Κάπου διάβασα ότι και ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι ήταν άνθρωπος των παθών (θα μου πείτε “Και ποιός δεν είναι;””) και αφηνόταν σε αυτά. Έψαχνε να βρει γαλήνη και ισορροπία μέσα από τη συγγραφή. Μάλιστα είχε και ο ίδιος μια ροπή στον τζόγο.

Κάθε φράση του έχει ένα συμπυκνωμένο νόημα.

Πυκνογραμμένο κείμενο με ιδιαίτερη ψυχογραφία των ηρώων του. Γίνεται κάπως πιο βαρύ όχι λόγω του κειμένου, αλλά λόγω της παρακμής των ηρώων.

Ο Φίοντορ (πάντα μου άρεσε το όνομά του) Ντοστογιέφσκι μιλάει για χαρακτήρες ανθρώπων που συναντάμε και σήμερα και νομίζω θα συναντάμε σε κάθε εποχή.

Όσο υπάρχουν πάθη…

#booklover

βιβλίο Εκδόσεις Μίνωας κλασική λογοτεχνία ξένη κλασική λογοτεχνία ο παίκτης Φίοντορ Ντοστογιέφσκι