Σκηνή 1η

Είναι πρωί και “πήζω” στη δουλειά.

Έρχεται μήνυμα από αγαπημένους συνεργάτες από το Papaki.gr  με μια πρόταση για να κάνουμε κάααααποια στιγμή ένα mini interview για τη συνεργασία που έχουμε.

Λίγο η ζάλη της δουλειάς και η πίεση των ντεντλάιν και πολύ  το πόσο τους αγαπώ και λέω “I do”, χωρίς να το σκεφτώ και πολύ.

Άσε, που υπάρχει και ο χρονικός προσδιορισμός “Κάποια στιγμή”.

Λέω “μπορεί να ξεχαστεί, μπορεί να αλλάξουν γνώμη, μπορεί να φταίει η θάλασσα, μπορεί να φταις κι εσύ” και το ξέχασα.

Σκηνή 2η

Λίγους μήνες μετά.

Είμαι στη δουλειά  και “πήζω” (πάλι).

Έχει ξεκινήσει μια εφιαλτική εβδομάδα.

Μόλις ανάρρωσα από μία ταλαιπωρία με την υγεία μου και ο καλός μου είναι με τη βαριά γρίπη στο κρεββάτι.

Αυτό σημαίνει ότι :

• Το προηγούμενο βράδυ γύριζα μέχρι αργά τα μεσάνυχτα τα εφημερεύοντα φαρμακεία της περιοχής να βρω κάποιο από τα φάρμακα που χρειαζόταν άμεσα και το οποίο ήταν σε έλλειψη.
• Κάνω τη νοσοκόμα (μέχρι να φύγω για τη δουλειά και αφού επέστρεψω).
• Πηγαινοέρχομαι στο σπίτι των γονιών μας, όπου μένει το παιδί για όλες τις μέρες  (για να μην κολλήσει τη γρίπη) έτσι ώστε να την πάω στις δριαστηριότητές της.
• Βγάζω βόλτα πρωί και βράδυ τα 3 αγαπημένα μας σκυλάκια.
• Δουλεύω
• Και τα λοιπά.

Πάνω σε αυτό τον πανικό, έρχεται μήνυμα από τους λατρεμένους μου στο Papaki.gr , ότι αυτή την εβδομάδα έρχονται στην Αθήνα με το συνεργείο για τη συνέντευξη.

Κοιτώ και ξανακοιτώ το μήνυμα:

Aυτή την εβδομάδα. Τούτη. Τουτηνή, που ξεκίνησε χτες και θα τελειώσει σε λίγες μέρες.

Δεν μπορώ να πω, να το αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή, γιατί οι άνθρωποι θα είναι αυτές (τούτες) τις μέρες στην Αθήνα και δεν έρχονται μόνο για μένα.
Με βλέπω στον καθρέφτη…Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, όχι και τόσο φρέσκια όψη, ταλαιπωρημένη! Όμως λέω ένα “Δεν βαριέσαι” και προσπαθώ να σκεφτώ ποιά μέρα θα ήταν βολική για να σουλουπωθώ όσο γίνεται και να έχω προλάβει και όλα τα υπόλοιπα (ασθενή, παιδί, σκυλιά, δουλειά και τα λοιπά).

Επιλέγω λοιπόν το Σάββατο νωρίς το μεσημέρι στο Άλσος της Νέας Σμύρνης.

Σκηνή 3η

Το λέω στις φίλες μου.

Μετά τη χαρά αρχίζουν οι συμβουλές αγάπης.

Να πας κομμωτήριο  – Είσαι τρελή. Εκτός του ότι δεν προλαβαίνω, δεν είμαι του κομμωτηρίου εγώ.

Να βαφτείς πιο έντονα. Οι κάμερες θέλουν πιο έντονο μακιγιάζ. – Είσαι τρελή. Δεν υφάρχει περίφτωση, να πάω έτσι στο γύρισμα. ‘Ασε που σε καμιά τέτοια υπεροπροσπάθεια, μπορεί και να βγω καρναβάλι.

Να δεις τί ρούχα θα φορέσεις. Να ντυθείς trendy. Να έχεις στυλ. – Είσαι τρελή που θα κάθομαι από τώρα να ψάχνω, τί ρούχα θα φορέσω. Εδώ δεν ξέρω τί θα φορέσω αύριο (Πλυντήριο να βάλω).

Παρασκευή απόγευμα και ενώ πηγαίνω τη μικρή κολυμβητήριο, συνειδητοποιώ ότι την επομένη το πρωί έχω γύρισμα.

Την επομένη….ΕΧΩ ΓΥΡΙΣΜΑ;;;; Χριθτούλη μου!!

Εγώ έχω γύρισμα. Εγώ μπροστά σε κάμερες.

Δεν έχω χρόνο για κρίση πανικού. Πρέπει να πάω και στο super market.

Αφού πάω super market- κάνω την taxi driver – νοσοκόμα – μαγείρισσα-οικιακή βοηθό, έχει πάει μεσάνυχτα και πρέπει να ασχοληθώ με την αυριανή μέρα.

Και με παίρνει ο ύπνος.

Ξυπνάω νωρίς το πρωί (για να προλάβω, να πάω βόλτα τα σκυλιά, να ετοιμάσω πρωινό στον άρρωστο, να μαζέψω το σπίτι) και αρχίζουν τα μηνύματα αγάπης από τις φιλενάδες :

“Διάλεξες τί θα φορέσεις;”, “Έφτιαξες τα μαλλιά σου;”, “Δοκίμασες πιο έντονο μακιγιάζ;”….

Πανικός! Τρόμος!

Δεν έχω κάνει τίποτα και σε λιγότερο από 1,5 ώρα ΕΧΩ ΓΥΡΙΣΜΑ!! Χριθτούλη μου!!

Κάνω δευτερόλεπτα meditation, αφήνω το κινητό, βαθιές εισπνοές και αποφασίζω ότι στο interview θα πάω, όπως είμαι εγώ!!

Με τις φόρμες μου, τα αθλητικά μου, το ελαφρύ μακιγιάζ μου και το χτενισμένο από μένα μαλλί μου (που βέβαια ξεχτενίστηκε, έτσι που χτυπιόμουν από τα γέλια στη διάρκεια της συνέντευξης) και τη φωτογραφική μηχανή μου. Αυτή είμαι! Αυτό είναι το StatusUPdate.gr

Σκηνή 4η

Φτάνω στο Άλσος της Νέας Σμύρνης, όπου με περιμένει η ομάδα των συνεργατών από το Papaki.

Η Αλεξάνδρα, ο Μανώλης, ο Νικόλας και ο Τάσος.

Γνωρίζω την Αλεξάνδρα, οπότε όλα γίνονται πιο εύκολα και γρήγορα ένιωσα πολύ άνετα μαζί τους.

Είδα τις δύο κάμερες που ήταν στραμμένες πάνω μου, στραβοκατάπια, κάθισα άβολα στη βολική μου θέση και είπα από μέσα μου το γνωστό “Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει”.

Πέρα από την επιλογή του σημείου με το καλύτερο φως και το τούτο μου, έπρεπε να βγάλω το μπουφάν μου. Και έκανε κρύο.

Έκανε πολύυυυυ κρύο. (Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς, στα σημεία που κουνιέμαι πέρα – δώθε, για να μην δείξω ότι τρέμω, αλλά και εάν προσέξει τα χείλια μου, που σε κάποιο σημείο του γυρίσματος έχουν γίνει μωβ. Δεν βαριέσαι, σκέφτομαι. Το πολύ πολύ να θεωρήσουν ότι ετοιμάζομαι να το γυρίσω σε emo).

Αρχίζει το γύρισμα και εδώ έρχομαι να καταγγείλω το Papaki, διότι δεν ζήτησε από την αστυνομία να αποκλείσει τους γύρω δρόμους από το Άλσος. Ούτε ζήτησε από το Δήμο Ν.Σμύρνης να κλείσει το Άλσος για το γύρισμα. Ω, Μωντιέ!

Την ώρα της συνέντευξης, πέρασαν από δίπλα κάνοντας σαματά μια μεγάλη νταλίκα, 2-3 τραμ, ένας παλιατζής, κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν ποδόσφαιρο και έπαιζαν, ενώ είχαμε και 2-3 photobomb από κάτι άλλα πιτσιρίκια.

Επειδής είμαι ανώτερος άνθρωπος δεν έκανα σκηνή. :p

(Κι αφού με φωτογράφιζαν εκείνοι, τους φωτογράφιζα κι εγώ.)

Πέρα από το Άλσος κάναμε και μια βόλτα έξω από αυτό, έτσι – για να μας δει όλη η Νέα Σμύρνη :p και για να έχουν και κάποιες λήψεις που ήθελαν.
Τα πράγματα εκεί ήταν κάπως καλύτερα και γιατί είχα χαλαρώσει πια (είχαμε τελειώσει κιόλας), αλλά και γιατί είχα τη φωτογραφική μου μηχανή στα χέρια μου, που ελάττωνε την αμηχανία μου.

Φτάνοντας στο δια ταύτα, έχω να πω ότι πέρασα υπέροχα.

Κι επειδής δεν ξέρω εάν βγήκε στον κόσμο από το video με το interview, τους ζήτησα να μου στείλουν αποσπάσματα από το making of.

O καλός μου Νικόλας απέδειξε πόσο μεγάλη υπομονή έχει, που αφού τον έπρηξα,  διάλεξε κι έβαλε σε ένα 4λεπτο βιντεο κάποιες από τις σκηνές με τις οποίες γελάσαμε πολύ. Η αμηχανία μου είναι έκδηλη (και να ήθελα να την κρύψω, δεν μπορούσα δηλαδής).

Μπορείτε να δείτε το video με τις γκάφες μου εδώ :

 

 

Τώρα που το σκέφτομαι ο Τάσος Σταματάκης, που ήταν υπεύθυνος ήχου, προσποιήθηκε ότι είχε να μαζέψει τον εξοπλισμό και την γλίτωσε τη φωτογράφιση. Αχμ!!!

(Ήμουν και συγκρατημένη κάποιες στιγμές. Κάποιες.)

 

Για να σοβαρευτώ και λίγο (λέμε τώρα), ενώ εκείνο το πρωί ξεκίνησα με μια σχετική αγωνία, γιατί δεν τα πάω καλά με τις κάμερες, η συγκεκριμένη ομάδα με έκανε να ξεχαστώ και να απολαύσω τη διαδικασία.

Ήταν μια διασκεδαστική και υπέροχη εμπειρία.

(Αλεξάνδρα, Μανώλη, Νικόλα και Τάσο, ευχαριστώ για την υπομονή σας! ♥)

 

Γελάσαμε πολύ (προσπάθησα να μην είμαι πολύ καραγκιόζης – Εντάξει….Όσο γίνεται.)  και χάρηκα που γνώρισα νέους δημιουργικούς ανθρώπους.

 

Η διάθεσή μου βέβαια ήταν από την αρχή θετική και χαρούμενη, γιατί θα έκανα κάτι που αφορούσε κάποιους από τους καλύτερους καθημερινούς συνεργάτες μου, τους ανθρώπους στο Papaki.

Είναι μια καθημερινή συνεργασία ακόμη κι αν δεν έχουμε καθημερινή επικοινωνία, γιατί το blog μου, τούτο δω που διαβάζεται τώρα, υποστηρίζεται τεχνικά από εκείνους.
Ως blogger μου αρέσει να δοκιμάζω και μόνη μου πράγματα.
Είναι κάποιες φορές που έχω κάνει τις βλακαμάρες μου κι όμως δεν με πιάνει πανικός.
Θα επικοινωνήσω μαζί τους είτε με email, είτε και τηλεφωνικά, εάν είναι κάτι επείγον και θα με βοηθήσουν αμέσως.
Από την ώρα που θα τους βρω και θα τους ενημερώσω, νιώθω ότι θα βρουν λύση στη βλακαμάρα, που έκανα.
Με τον τρόπο αυτό, πέρα από την ασφάλεια που αισθάνομαι, νιώθω ότι ουσιαστικά έμμεσα εκπαιδεύομαι στα τεχνικά αυτά μικρά θεματάκια που χρειάζεται ένα blog από τους ίδιους τους ανθρώπους, που μου προσφέρουν τα εργαλεία.

Δεν είναι λίγες οι φορές, που με προλαβαίνουν και έχουν κάνει εκείνοι κάτι, πριν καν το προσπαθήσω μόνη μου.

Είδατε που σε όλη την περιγραφή αναφέρομαι σε μια ομάδα ανθρώπων και όχι σε μία απρόσωπη εταιρία;

Πέρα από το γεγονός, ότι με τη συχνή επικοινωνία, έχω ήδη μάθει κάποια ονόματα και πρόσωπα συνεργατών (βλέπεις και τις φωτογραφίες τους στα email που στέλνουν), μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους, γιατί μιλούν ελληνικά. Όταν η επικοινωνία έχει να κάνει με τεχνικά θέματα και δεν είσαι ειδικός, δεν είναι όλα τόσο εύκολα. Πολλές φορές ούτε καν στην ίδια τη γλώσσα σου.

Είχα προηγούμενη εμπειρία με εταιρία, που μου προσέφερε υπηρεσίες από την Αμερική και τα θέματα ήταν τα εξής :

• H διαφορά ώρας δημιουργούσε ένα θέμα π.χ. ποτε έκαναν τα update.
• Δεν καταλάβαινα πάντα τί εννοούσαν με όλους τους τεχνικούς όρους, που χρησιμοποιούσαν. Duhhhh!!
• Δεν μπορούσα να τους εξηγήσω πάντα τί ακριβώς ήθελα, γιατί δεν ήξερα τεχνικούς όρους.

Όλα αυτά με το Papaki, δεν τα σκέφτομαι καν. Έχω το θράσος και καμία ντροπή, να στείλω email που μπορεί να λέει

“Εγκατέστησα το Χ plugin και από εκείνη τη στιγμή στο διαχειριστικό μου εμφανίζει ένα κουτάκι που κάνει μπλινγκι-μπλινγκι”

και θα καταλάβουν τί εννοώ….Ή θα κάνουν ότι καταλαβαίνουν περίπου και με τις ερωτήσεις τους, θα διαγνώσουν το πρόβλημα και θα με κατευθύνουν για να το διορθώσω  ή να το διορθώσουν οι ίδιοι.

Θα μπορούσα να σας λέω πολλά για το Papaki.

Το 1ο και σημαντικό είναι, ότι είναι συνεργάτες, ανθρώπινοι και σίγουρα happy (και με μεγάλη υπομονή, όπως έχω διαπιστώσει :p ).

Ειλικρινά και σοβαρά, δεν έκανα καμία δεύτερη σκέψη για το πως θα μιλήσω για εκείνους και ούτε σκέφτηκα και πολύ το τί θα πω (πέρα από το ότι μπέρδεψα τα widget και plugin). Είναι η καθημερινή μου εμπειρία.
Aκόμη και γι’αυτό το γύρισμα, ήμουν σίγουρη ότι θα με έκαναν να νιώσω ασφαλής και όμορφα, κάτι το οποίο συνέβη και μπορείτε να διαπιστώσετε και το video making of (Πίσω από τις κάμερες).

Ήταν μεγάλη η τιμή που μου έκαναν με την πρόταση για αυτό το interview.

Aγαπημένο μου Papaki, ευχαριστώ πολύ!!!  🙂

 

Αυτό είναι το video με τη συνέντευξη, που αναφέρω τη συνεργασία μου με το Papaki  και δημοσιεύθηκε τον περασμένο Σεπέμβρη.

 

Δημοσιεύτηκε από Papaki στις Πέμπτη, 10 Σεπτεμβρίου 2015

 

 

Αν  δεν βλέπετε, θα πρότεινα να δοκιμάσετε άλλον browser. 😉

 

 

blogger Papaki Άλσος Νέας Σμύρνης βιντεοσκόπηση Γύρισμα εμπειρία συνέντευξη