StatusUPdate.gr

What's on my mind (?)

Κυριακή

10

Δεκέμβριος 2017

1

COMMENTS

Λίγη Ζωή – Hanya Yanagihara

Written by , Posted in Books, Timeline

“We accept the love we think we deserve.”(*)

Με αυτή τη γεύση μένω, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του “Λίγη Ζωή” της Hanya Yanagihara.

Το “Λίγη Ζωή” είναι ένα βιβλίο που ή θα αρέσει πολύ ή δεν θα αρέσει καθόλου.
Επίσης είναι σίγουρο πως δεν είναι για όλα τα γούστα.

Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό κείμενο κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη ροή των γεγονότων, αλλά και την ψυχογραφική περιγραφή των ηρώων από την Yanagihara.

Λίγα λόγια για το περιεχόμενο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :

Τέσσερις φίλοι και συμφοιτητές μετακομίζουν, μετά την αποφοίτησή τους, στη Νέα Υόρκη για να φτιάξουν τη ζωή τους – άφραγκοι, χαμένοι, με μόνο τους στήριγμα τη φιλία τους και τις φιλοδοξίες τους: Ο ευγενής, ωραίος Γουίλεμ, επίδοξος ηθοποιός· ο Τζέι Μπι, ζωγράφος από το Μπρούκλιν, που προσπαθεί να κατακτήσει τον καλλιτεχνικό κόσμο, ο Μάλκολμ, αρχιτέκτονας σε μια σημαντική εταιρεία και ο Τζουντ – ο ιδιοφυής, αινιγματικός Τζουντ. Όπως περνούν οι δεκαετίες, οι σχέσεις τους βαθαίνουν, αλλά και σκοτεινιάζουν, καθώς τις χρωματίζουν ο εθισμός, η επιτυχία, η περηφάνια. Ωστόσο η σπουδαιότερη πρόκληση, συνειδητοποιούν όλοι, είναι ο ίδιος ο Τζουντ, πλέον ένας απίστευτα χαρισματικός δικηγόρος μα και ένας άνθρωπος ολοένα και πιο διαλυμένος, με το σώμα του και τον νου του σημαδεμένα από τους ανείπωτους τρόμους της παιδικής του ηλικίας – κυνηγημένος από τραύματα που φοβάται ότι όχι μόνο δεν θα ξεπεράσει ποτέ, αλλά και θα τον ορίζουν για πάντα.

Σε αρκετά σημεία του βιβλίου χρειάζεται γερό στομάχι. Βασικά….σε αρκετές σελίδες του βιβλίου.

Πρόκειται για μια περιγραφή της σκληρότητας ανθρώπου σε άνθρωπο, η οποία γίνεται αποτρόπαιη, όταν ασκείται σε παιδιά, αλλά και ένας παράλληλος ύμνος στο μεγαλείο της αγάπης του ανθρώπου, που τελιικά μπορεί να αντέξει τα πάντα.

Μέσα από την ιστορία του Τζουντ, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει τον τρόπο, που αντιμετωπίζει τη ζωή, τους άλλους ανθρώπους, αλλά και τον εαυτό του, κάποιο παιδί που έχει κακοποιηθεί.
Πόσο υπεύθυνος νιώθει για ό,τι του συνέβη, πόσο πιστεύεει πως του αξίζει ό,τι έχει υπομείνει, με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση να γίνεται παραμορφωτικός καθρέφτης που παραποιεί την εικόνα της πραγματικότητας.

Ο αναγνώστης αρχίζει να βλέπει μέρος της αλήθειας, όταν η Υanagihara “βάζει στο παιχνίδι” περιγραφές και διηγήσεις και άλλων βασικών ηρώων.
Για παράδειγμα από αυτές τις περιγραφές καταλαβαίνουμε, ότι σε αντίθεση με την εικόνα που έχει ο Τζουντ για τον εαυτό του, είναι ένας εμφανίσιμος και γοητευτικά μυστηριώδης άντρας.
Συναντάμε ένα φοβερό συγγραφικό ταλέντο ψυχογραφίας των ηρώων και της περίτεχνης μεταφοράς της διήγησης από παρελθόν στο παρόν και από το παρόν στο μέλλον και πάλι πίσω.

Με έναν μοναδικό τρόπο μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει την εξέλιξη των χαρακτήρων και τον τρόπο με τον οποίο τα βιώματά  που τους σημάδεψαν, καθορίζουν τις επιλογές της μετέπειτα ζωής τους.
Πώς τα τραύματά τους γίνονται ουλές που ψάχνουν να ταιριάξουν ζητώντας λύτρωση στη ζωή των άλλων.
Ο Τζουντ, ο Γουίλεμ, ο Χάρολντ, ο Τζέι Μπι…
Αν και ο Τζουντ είναι το πιο τραγικό πρόσωπο, δεν είναι ο μόνος που φέρνει μαζί του πράγματα από το παρελθόν του που τον καθορίζει(…όπως όλοι μας, βέβαια).
Υπάρχει χώρος και χρόνος και για τους άλλους ήρωες, αφού πρόκειται για ένα μεγάλο βιβλίο 890 σελίδων και βαρύ.
Όμως παρά τον όγκο του, παρά τη δυσκολία να το διαβάσω όρθια στο τρένο, συνέχιζα γιατί δεν με άφηνε να το αφήσω.

Υπήρχαν βράδια που νύσταζα τρελά από την κούραση, αλλά δεν το άφηνα.
“Δέθηκα” συναισθηματικά με τους ήρωες και ένιωθα, ότι με κάποιο τρόπο ήθελα να στέκομαι δίπλα τους.

Υπήρχαν στιγμές, που συνειδητοποιούσα ότι διαβάζοντάς το, έκανα μορφασμούς πόνου και αποτροπιασμού.
Η σκληρότητα της περιγραφής και του συναισθήματος της απόγνωσης κάποιες στιγμές με έπνιξαν.
Ήθελα να βουτήξω μέσα στην ιστορία, να πάρω αυτό το παιδί από το χέρι και να το σώσω.
Ήθελα να μπορούσα να χιμίξω επάνω στους ανθρώπους-τέρατα και να τους “κάνω κορδέλες”.
Θα μου πείτε, ότι γίνομαι υπερβολική, γιατί μιλάμε μόνο για ένα μυθιστόρημα.
Αυτό που το έκανε πιο σκληρό ήταν πως είμαι σίγουρη, ότι τέτοιες ιστορίες κάπου στον κόσμο συμβαίνουν.
Τόσα παιδιά κακοποιούνται, υποφέρουν και δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους βασανιστές και στη συνέχεια από τον ίδιο τους τον εαυτό, που μαθαίνουν να μισούν και να σιχαίνονται.

Πιστεύω πως εάν το βιβλίο ήταν πιο σύντομο, θα ήταν ακόμη πιο δυνατό.
Για όσους το έχετε διαβάσει και χωρίς να κάνω spoiler για τους υπόλοιπους θα πω, ότι κατά τη γνώμη μου η ιστορία του Δρα Τέιλορ ήταν περιττή.
Θα μπορούσε να μην υπάρχει. Δεν θα μου έλειπε συναισθηματικά.
Αυτό το κομμάτι μου αποδυνάμωσε την ένταση της όλης ιστορίας και μου φάνηκε λίγο υπερβολική ως συνέχεια.
Όχι απίθανη να συμβεί, αλλά δεν χρειαζόταν για να κάνει πιο έντονα τα συναισθήματα και να βαρύνει την ήδη βαριά κατάσταση του Τζουντ.

Υπήρξαν σημεία, που ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται η περιγραφή συναισθημάτων και γεγονότων χωρίς λόγο, αλλά και πάλι χωρίς να με κουράζει.
Απλά ατόνισε λίγο την ένταση.

Όπως και να’χει, το να γράφει κάποιος ένα βιβλίο 890 σελίδων και να καταφέρνει να σε κρατάει χωρίς να βαρεθείς, κάτι σημαίνει.

Είχα καιρό να μου έρθουν δάκρυα, ενώ διάβαζα ένα βιβλίο.
Για την αδικία, την υποκρισία, την κραυγή πόνου, την άδικη αυτοτιμωρία, τη δυστυχία ανθρώπων που υπάρχει, γαμώτο.

Από την πρώτη στιγμή που κράτησα το βιβλίο στα χέρια μου, ένιωθα ότι ο τίτλος “Λίγη Ζωή” έκρυβε μέσα του κάτι παρακλητικό.
Όπως οι επαίτες στο δρόμο που ζητούν λίγη τροφή, λίγη βοήθεια.

Μόνο που αυτή η φωνή στην ιστορία νομίζω, πως δεν προέρχεται από τον Τζουντ, αλλά από τους ανθρώπους που τον αγάπησαν.

Το “Λίγη Ζωή” της Hanya Yanagihara κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη.
Ένα βιβλίο που θέλει γερό στομάχι, ανοιχτό μυαλό και μεγάλη καρδιά. 

(*) Από το “Perks of being a Wallflower”

#booklover