Έχω διαβάσει τρία βιβλία της Victoria Hislop και  αυτό που έχω να δηλώσω είναι, πως και στις τρεις αναγνώσεις “γαντζώθηκα” κυριολεκτικά στις λέξεις της.
Έχει το δικό της μοναδικό τρόπο γραφής και εκείνη την ικανότητα να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη με την περιγραφική αφήγησή της.
Κυλούν οι λέξεις δημιουργεί εικόνες και ψυχογραφήματα και παράλληλα σκαλίζει συναισθήματα.

Τα προηγούμενα χρόνια είχα διαβάσει “Το Νησί” και το “Ο Γυρισμός”, που μου είχαν αρέσει πολύ(“Το Νησί” ήταν λίγο καλύτερο στα δικά μου μάτια).
Πριν από λίγες ημέρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση του “Όσοι αγαπιούνται”, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση της Φωτεινής Πίπη. 

Διαβάζοντας τον τίτλο, κάποιος θα νόμιζε, ότι πρόκειται για ένα ερωτικό μυθιστόρημα.
Κι όμως, το βιβλίο είναι περισσότερο ιστορικό, παρά μια ρομαντική ιστορία αγάπης.
Υπάρχει ο έρωτας, αλλά δεν είναι ο πρωταγωνιστής.

Πριν προχωρήσω σε περισσότερα, να διαβάσουμε τί γράφει στο οπισθόφυλλο:

ΑΘΗΝΑ, 1941 – Στην κατοχική Ελλάδα, η δεκαπεντάχρονη Θέμις βλέπει την οικογένειά της να ταλανίζεται από βαθιές πολιτικές διαφορές. Και το χάσμα ανάμεσα σ’αυτούς που αγαπά βαθαίνει, όσο η χώρα βυθίζεται στην ανέχεια. Καθώς η δυστυχία μεγαλώνει γύρω της και οι φίλοι της χάνονται από τον μεγάλο λιμό, η Θέμις μπαίνει στην Αντίσταση.
Στον Εμφύλιο που ακολουθεί μετά την Απελευθέρωση, η Θέμις θα ενταχθεί στον Δημοκρατικό Στρατό, όπου θα βιώσει τον έρωτα, το μίσος και τον παραλογισμό του αδελφοκτόνου πολέμου. Ύστερα, θα έρθει η εξορία, στη Μακρόνησο και το Τρίκερι. Μια άλλη κρατούμενη θα σταθεί στο πλευρό της στις κακουχίες και οι ζωές τους θα δεθούν με τρόπο απρόβλεπτο. Ώσπου, κάποια στιγμή, η Θέμις θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα πιστεύω της και στη λαχτάρα της να ζήσει…
Χρόνια μετά, καθώς αναστοχάζεται το παρελθόν της, η Θέμις συνειδητοποιεί ότι το προσωπικό και το πολιτικό, η δικής της περιπέτεια και η περιπέτεια της πατρίδας της είναι άρρηκτα δεμένα. Κι ότι μπορεί κάποιες πληγές να επουλώνονται, αλλά κάποιες άλλες γίνονται πιο βαθιές στο πέρασμα του χρόνου.

Ομολογώ, ότι με  την ανάγνωση του βιβλίου έμαθα πράγματα για την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας που δεν γνώριζα, αλλά κυρίως φρέσκαρα στο μυαλό μου την αλληλουχία των γεγονότων.

Πραγματικά θαύμασα το έργο της συγγραφέως, το οποίο  θα χαρακτήριζα και ιστορικό σε εισαγωγικά(σε εισαγωγικά, γιατί μπλέκει και η μυθοπλασία και τα συναισθηματικά στοιχεία, οπότε το αντικειμενικό παίρνει άλλο χρώμα).
Φαίνεται όμως, ότι έκανε απίστευτη έρευνα και ακόμη μεγαλύτερη μελέτη, για να μπορέσει να εντάξει τους ήρωές της μέσα σε πραγματικά γεγονότα της εποχής.
Καταφέρνει να ισορροπήσει στην ιστορία, παρουσιάζοντας τον πόνο και τις κακουχίες, που έζησαν όλες οι οικογένειες εκείνα τα χρόνια.
Φανατισμός και εμφύλιος δεκαετιών, που διέλυσαν την Ελλάδα και δίχασαν οικογένειες.

Ο τίτλος του μυθιστορήματος έχει βγει από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου που λέει :
Όσοι αγαπιούνται και νεκροί ποτέ τους δεν πεθαίνουν.

Στο τέλος, και αφού  κρατήσεις το βιβλίο για λίγο αγκαλιά, μπορείς να νιώσεις την έννοια του στίχου και πώς συνδέεται με τους ανθρώπους της ιστορίας.

Θα ήταν υπέροχο να δούμε τη μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση.
Λέω εγώ τώρα. 😉

#booklover

VICTORIA HISLOP βιβλίο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Εκδόσεις Ψυχογιός ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ Ιστορία νεώτερης Ελλάδας μυθιστόρημα Όσοι αγαπιούνται Φωτεινή Πίπη