Χρειάστηκαν μόλις λίγες ημέρες για να ολοκληρώσω το βιβλίο “Placebo”, που έγραψε η Σαρίτα Χαΐμ.

Πριν προχωρήσω όμως σε σκέψεις και εντυπώσεις μου, ελάτε να πάρετε μια γεύση κι εσείς για το βιβλίο από το οπισθόφυλλό του:

Σε αυτό το πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, ο Μπίλλυ, ένας νέος είκοσι δύο χρονών με πολλά «γκάζια» κι αχαλίνωτη δημιουργικότητα, ονειρεύεται στην Αθήνα του σήμερα ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό που θα του χαρίσει φτερά.
Μέχρι να βρεθούν τα χρήματα, δουλεύει στην καφετέρια της μητέρας του, ενώ τα βράδια καταπιάνεται με τη δημιουργία ενός περιοδικού φανζίν με τον τίτλο Placebo.
Το σύμπαν του Placebo συμπληρώνουν η αδελφή του, με τη σκοτεινή ψυχοσύνθεση και το κρυφό νοσηρό μυστικό της, μια τσαλακωμένη μητέρα που νιώθει πως η ζωή τής χρωστάει, και ένας ηττημένος πατέρας σε κρίση μέσης ηλικίας.
Ωστόσο, σαν δορυφόροι γύρω τους εμφανίζονται φιλικά πρόσωπα, που αντιμετωπίζουν προσωπικά διλήμματα και απρόβλεπτες καταστάσεις, σ’ αυτό το κοινωνικό μυθιστόρημα που εστιάζει με ιδιαίτερη προσοχή στους αναγνωρίσιμους χαρακτήρες.
Το βιβλίο περιγράφει γλαφυρά την κουρασμένη πόλη, τις επιλογές που φάνταζαν κάποτε ιδανικές μα αποδείχθηκαν ανεδαφικές και λανθασμένες, τους νέους που τους τραβούν το χαλί καθώς ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τον δρόμο τους προς το όνειρο, δημιουργώντας εύλογα την απορία:

Το να είσαι νέος στη σύγχρονη Ελλάδα είναι άραγε ασυγχώρητο;

Αν ήθελα να πιαστώ από την τελευταία φράση, θα έλεγα ότι γενικά κάποιες φορές ανεξαρτήτου ηλικίας είναι ασυγχώρητο το να ζεις στη σύγχρονη Ελλάδα.
Όμως (θέλω να) βλέπω τα πράγματα αλλιώς.

Ναι, είναι δύσκολο για έναν νέο στην Ελλάδα να κυνηγήσει τα όνειρά του. Όχι όμως ακατόρθωτο.
Αρκετές φορές κάποιοι προσπαθούν να πνίξουν τα όνειρα αυτών των παιδιών, πριν καν σχηματοποιηθούν.
Ο δρόμος για την υλοποίηση  φαίνεται να περνά μέσα από άλλες κοινωνίες πιο…ανεπτυγμένες στο εξωτερικό.

Όμως δεν πιστεύω (ίσως δεν θέλω να το πιστεύω….δεν ξέρω..), ότι οι νέοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν στο εξωτερικό, δεν μπορούν να ζήσουν τα όνειρά τους σε αυτή τη χώρα, ότι δεν μπορούν να αγγίξουν την ευτυχία της δημιουργικότητας και σε αυτό τον τόπο.
Πιστεύω πολύ σε αυτούς τους νέους που μάχονται εδώ στο κυνήγι των ονείρων.
Το πείσμα και η δημιουργικότητά τους είναι ελπίδα.

Μπορεί να μην ανήκω πια σε αυτή την κατηγορία των τόσο (γκουχ) νέων, αλλά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, κάνω με πείσμα όνειρα και τα κυνηγάω, ζω και αγωνίζομαι σε αυτή τη χώρα, μεγαλώνω το παιδί μου εδώ και επιθυμία μου είναι να το δω ευτυχισμένο να ζει τα όνειρά του (εδώ, αλλού, όπου θέλει).
Anyway, μεγάλη κουβέντα πάω να ανοίξω και δεν είναι της στιγμής, αλλά γι’αυτό αγαπώ τα βιβλία.
Εκτός από υπέροχη παρέα, δυναμιτίζουν σκέψεις και συναισθήματα.

Το Placebo ανακάτεψε τη σκέψη μου με την ιστορία του.
Με κεντρικό ήρωα τον Μπίλλυ, αφηγείται παράλληλες συνδεδεμένες ιστορίες ανθρώπων που είναι γνώριμες σε όλους μας.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αντικατοπτρίζει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και μπορεί να βρούμε ομοιότητες με ιστορίες δικών μας ανθρώπων.

Ο Μπίλλυ, παρά το γεγονός ότι ζει σε ένα περιβάλλον που γίνεται κινούμενη άμμος, δεν το βάζει κάτω.
Αυτός και η παρέα του κάνουν όνειρα, πιστεύουν σε αυτά και τα κυνηγούν.

Σε αρκετές περιπτώσεις οι νέοι, βασικά…. άνθρωποι όλων των ηλικιών περιορίζουν τον εαυτό τους, όχι μόνο λόγω των οικονομικών προβλημάτων, αλλά και γιατί γίνονται δέσμιοι  καταστάσεων και προσώπων, που νιώθουν ότι τους έχουν ανάγκη.

Οι νέοι μένουν πίσω όταν πιστέψουν, ότι δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι ή δεν έχουν αυτό το δικαίωμα.
Όταν φοβούνται να ανοίξουν τα φτερά τους και να δοκιμάσουν τη ζωή, όπως εκείνοι θα ήθελαν.
Σε εκείνο το σημείο είναι που οφείλουμε όλοι να τους κάνουμε ξεκάθαρό ότι η ζωή τους ανήκει και οφείλουν στον εαυτό τους να κυνηγήσουν την ευτυχία.
Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να το καταλάβει αυτό.
Δεν έχει να κάνει  με ηλικία, με το εάν είσαι γονιός, παιδί ή παππούς.
Η ευτυχία και η ολοκλήρωση είναι προσωπικά συναισθήματα.
Σαφέσταστα και υπάρχουν “κοινά συναισθήματα”, αλλά αυτός ο χαρακτηρισμός έχει να κάνει με τη συνολική έκφραση.

Οφείλουμε να ωθούμε προς την ευτυχία τους ανθρώπους, που νοιαζόμαστε και οφείλουμε να τους απελευθερώνουμε.
Έτσι δημιουργείται ο κύκλος μεταφοράς θετικής ενέργειας, που οδηγεί στην ολοκλήρωση του ανθρώπου χωρίς κόμπλεξ και απωθημένα.

Το Placebo είναι ένα βιβλίο, στο οποίο η δική μου ματιά είδε ακριβώς αυτό.
Ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων να εγκλωβίζονται σε διαφορετικές καταστάσεις.
Η  απόδειξη ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο στην καθαρή και αποφασιστική ματιά, είναι ο καταλυτικός ρόλος της γιαγιάς στην ιστορία του.
H Σαρίτα Χαϊμ δεν μένει στην περιγραφική αφήγηση και προσπαθεί να βαθύνει στους χαρακτήρες και φωτίζοντας τις γενεσιούργούς αλυσιδωτές αιτίες που προκαλούν συμπεριφορές ντόμινο.

Χρειάστηκαν κάποια κεφάλαια για να με κρατήσουν, γιατί η εναλλαγή ιστοριών και προσώπων στην αρχή με αποσυντόνιζε κάπως, αλλά μετά η ιστορία με πήρε μαζί της και κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι τέλους.
Θα είχε ενδιαφέρον να μεταφερθεί στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη.

Το μυθιστότημα “Placebo” της Σαρίτα Χαΐμ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας.

#booklover

booklovers Placebo βιβλίο Εκδόσεις Μίνωας μυθιστόρημα Σαρίτα Χαΐμ