Star Wars & The Revenant
Written by ChichiMdou, Posted in Movies-Series, Timeline
Aργησα πολύ (για τα δικά μου δεδομένα και ενώ είμαι δηλωμένη στα μητρώα των fan του Star Wars), να δω το νέο επεισόδιο Star Wars VII – The Force Awakens (Η Δύναμη Ξυπνάει).
Λίγο ακόμη να αργούσα και θα την έπαιρνε ο ύπνος τη Δύναμη…
Το γεγονός ότι καθυστέρησα, βέβαια, σε συνδυασμό με την ανυπομονησία μου, με έβαλαν στη διαδικασία ανάγνωσης κριτικών, εντυπώσεων, απόψεων κλπ.
Δεν φοβήθηκα τα spoiler. Eντάξει, βρε παιδιά! Ο τίτλος λέει “Η Δύναμη ξυπνάει” και καταλαβαίνουμε όλοι, ότι θα υπάρχει η μάχη μεταξύ της φωτεινής και της σκοτεινής πλευράς (Όπως σε όλα τα προηγούμενα επεισόδια). Duhhhh!!!
Διάβασα, ότι η ταινία είναι μια από τα ίδια, απλά με την πιο φρέσκια ματιά του J.J. Abrams, ότι δεν ήταν κάτι διαφορετικό, ότι ήταν ένα remake και ότι η υπόθεση δεν είχε κάποια έκπληξη.
ΟΚ!
Δεκτά όλα.
Όμως δεν με “χάλασε” τίποτα από όλα αυτά.
Η προσμονή μου δεν μειώθηκε καθόλου και ήταν τέτοια που από την αγωνία της χαράς μου έφαγα όλο το (μεγάλο)κουτί ποπ κορν πριν αρχίσει η ταινία.
Από την ώρα που στην οθόνη εμφανίζεται το….
A long time ago in a galaxy far far away…
και μόλις ακούστηκε το γνωστό soundtrack σήμα κατατεθέν του Star Wars, δεν θέλησα τίποτε άλλο.
Πήγα να δω Star Wars (και όχι μια οποιαδήποτε sci-fi ταινία) και ήξερα τί να περιμένω.
Εμένα μου άρεσε πολύ.
Δεν βαρέθηκα καθόλου κι ας ήταν remake προηγούμενου επεισόδιου.
Παρακολούθησα την ταινία με μεγάλο ενδιαφέρον.
Απόλαυσα τα ολόφρεσκα εφέ, ένα πολύ ωραίο cast με φρέσκα πρόσωπα (Adam Driver, Daisy Ridley, (τί κούκλα αυτή η κοπέλα) John Boyega, BB-8) αλλά και τη συγκινητική επιστροφή των ώριμων πια παλαιότερων ηρώων ( Harrison Ford, Mark Hamill, Carrie Fisher και βέβαια τους Chewbacca, R2D2, C3PO) έξυπνο χιούμορ (τόσο, όσο) και μια ιστορία που σε κρατάει.
Το τέλος της ταινίας σου “γαργαλάει” την περιέργεια για τη συνέχεια (για την οποία θα περιμένουμε 2 χρόνια παρά κάτι από ό,τι έμαθα) και έφυγα ευχαριστημένη και χαμογελαστή.
Δεν ξέρω, μπορεί και να είναι αυτό που σκέφτεστε κάποιοι (δεν ντρέπεστε, μωρέ; ). Δηλαδή, μπορεί να είναι η νοσταλγία της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας.
Και γιατί είναι κακό;
Και γιατί πρέπει όλα να τα ψυχαναλύουμε, φορ γκαντς σέικ; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται κάθε φορά, γιατρέ μου.
Και επειδή μετά την επιστημονική φαντασία, θέλεις και μια προσγείωση στη γη, είπα να δω το Τhe Revenant (Η επιστροφή).
Λίγα λόγια για την υπόθεση :
Σε μια αποστολή στην αχαρτογράφητη, άγρια φύση της Αμερικής, ο θρυλικός εξερευνητής Χιου Γκλας (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) δέχεται επίθεση από μια αρκούδα και εγκαταλείπεται από τα μέλη της ομάδας του, οι οποίοι τον θεωρούν νεκρό.
Προσπαθώντας να επιβιώσει, ο Γκλας υπομένει τις αφάνταστες δυσκολίες, καθώς και την προδοσία του έμπιστου ανθρώπου του, Τζον Φιτζέραλντ (Τομ Χάρντι). Με οδηγό του την δύναμη της θέλησης και την αγάπη για την οικογένειά του, ο Γκλας πρέπει να αντέξει τον βαρύ χειμώνα σε μια ανελέητη προσπάθεια να ζήσει και να βρει λύτρωση.
Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή για να μπει η συζήτηση στη βάση που της πρέπει.
Ο Leonardo Di Caprio ποτέ δεν μου άρεσε ως άντρας, ως εκ τούτου η εικόνα του δεν επηρέασε ποτέ τη ματιά μου απέναντι στο υποκριτικό του ταλέντο.
Γενικά πάντα τον θεωρούσα καλό ηθοποιό, αλλά δεν τρελαινόμουν κιόλας.
Πέρυσι στο Λύκο της Wall Street του “έβγαλα το καπέλο”.
Ήταν συγκλονιστικός και πίστεψα, ότι του άξιζε το Oscar. Μόνο που η Ακαδημία δεν συμφώνησε μαζί μου.
Φέτος με το The Revenant ο Leonardo Di Caprio με κέρδισε πραγματικά. Είναι εκπληκτικός.
Νομίζω ότι του δόθηκε η ευκαιρία, να αποδείξει ακόμη περισσότερα πράγματα.
Στην ταινία δεν “τσαλακώνεται” απλά.
Με ένα ρόλο που έχει πολύ λίγο κείμενο-ελάχιστα λόγια, γίνεται άμεσος, πειστικός και μπορείς να ζήσεις τον πόνο του, τη φρίκη, αλλά και τον τρόπο που βγαίνει η δύναμη από μέσα του. Τον βλέπεις να πεθαίνει και να ανασταίνεται.
Ξεκίνησα από την άποψή μου για το Leonardo γιατί θεωρώ ότι είναι το “καλό χαρτί” της ταινίας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν λάτρεψα και τον λατρεμένο για μένα Tom Hardy, που λατρέυω – Ω! Τom Hardy (αυτός μ’αρέσει και σαν άντρας – να τα λέμε κι αυτά).
H σκηνοθεσία είναι του Alejandro González Iñárritu, του οποίου τη δουλειά την είχαμε απολαύσει και την προηγούμενη χρονιά με το εξαιρετικό Birdman).
Μεγάλη γοητεία του έργου, πέρα από το ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία ελαφρώς διασκευασμένη, είναι τα υπέροχα τοπία και το γεγονός ότι όλες οι λήψεις έχουν γίνει με φυσικό φως.
Δεν ξέρω από τεχνικές και διαδικασίες, αλλά όσο εξαιρετικό φαντάζει, άλλο τόσο δύσκολο ακούγεται. (Και με τόσο κρύο…)
Η ταινία είναι ένα έπος. Δεν το συζητάμε αυτό. Είναι εξαιρετική και έχει κάτι αέρινο, που δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Το συναίσθημα που μου άφησε είναι παρόμοιο με αυτό, που έχουμε όταν βλέπουμε έναν πίνακα ζωγραφικής ή διαβάζουμε ένα ποίημα.
Δεν ξέρω εάν έφταιγε το mood, στο οποίο ήμουν (είχα κάνει φασίνα σε όλο το σπίτι…καταλαβαίνετε) ή εάν ήταν οι σιωπές και το αργό κάποιων σημείων, αλλά κάποιες στιγμές ο λυρισμός που είχε, με έχασε.
Είμαι σίγουρη, ότι άλλους πολλούς θεατές αυτά τα στοιχεία θα τους μαγέψουν.
Ίσως εάν το ξαναδώ κάποια άλλη στιγμή, να μαγέψει κι εμένα.
Όπως και να’χει, γνώμη μου είναι ότι το The Revenant είναι μια ταινία, που αξίζει κάποιος να δει.