Όταν ξεκινώ την ανάγνωση ενός βιβλίου, τις περισσότερες φορές διαβάζω το οπισθόφυλλο για να έχω μία ιδέα.
Για ένα περίεργο λόγο δεν έκανα το ίδιο με το Όταν όλα έχουν ειπωθεί” της Άνν Γκρίφιν.
Ο τίτλος κάτι μου έκανε και κάπως έτσι το ξεκίνησα και το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες.

Όμως για να μην μιλάω μόνη και για να μπορέσετε εσείς να καταλάβετε περισσότερα, ακολουθεί το κείμενο του οπισθόφυλλου που διάβασα κι εγώ αφού το ολοκλήρωσα: (περισσότερα…)

Όταν παίρνω στα χέρια μου ένα βιβλίο κάποιου δημιουργού, που γνωρίζω και εκτιμώ, σαφέστατα και είμαι θετικά διακείμενη.
Oφείλω  όμως να ομολογήσω πως όταν ξεκινώ μία τέτοια ανάγνωση, υποσυνείδητα γίνομαι και πολύ αυστηρή.
(περισσότερα…)

Οι πιο αγαπημένες ώρες ανάγνωσης είναι εκείνες, που μετακινούμαι με το τρένο.
Έχω πάντα στην τσάντα μου ένα βιβλίο, για να με συντροφεύει.
Κάπως έτσι κάνω ταξίδι μέσα στο ταξίδι (ινσέψιο φάση).
Υπάρχουν κάποια βιβλία, που απορροφούν τόσο πολύ το μυαλό ή την ψυχή ή και τα δύο, που με κάνουν να ξεχνάω το χώρο και τον τόπο που βρίσκομαι.
Το βιβλίο “Χάρτινος Κύκνος” της Κατερίνας Χλωροκώστα ήταν ένα από αυτά τα βιβλία.
Κάθε ιστορία δεν την έβλεπα απλά μπροστά στα μάτια μου, ένιωθα τις σελίδες μέσα μου.
Αρκετές από αυτές  έκοβαν την ψυχή μου στο ξεφύλλισμα, όπως η άκρη κόβει καμιά φορά τα δάχτυλα και τα κάνει να ματώσουν. (Πςςςς! Πώς το είπα αυτό; )
(περισσότερα…)

Ένα από τα πολλά καλά της ψηφιακής κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι γνωρίζεις ανθρώπους, που ίσως δεν θα γνώριζες διαφορετικά.
Χωρίς να μιλάς καθημερινά μαζί τους, γνωρίζεις ευαισθησίες, προβληματισμούς, ματιές στην τέχνη, μουσικά ακούσματα, αγαπημένα αναγνώσματα και με έναν περίεργο τρόπο έρχεσαι κοντά τους.

(περισσότερα…)