«Γαμώτο! Φακ!»
Αυτή ήταν η εσωτερική προσφώνηση μου στο τέλος του βιβλίου.

Με «σακάτεψε» το κλείσιμο, αλλά είναι και ένας από τους λόγους, που το «Πόλη στο φως» της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι κατά τη γνώμη μου ένα δυνατό βιβλίο.
Το κλείσιμο της Τριλογίας της Αθήνας από τις πρώτες σελίδες του δεν σε αφήνει να το αφήσεις.
Το ίδιο, βέβαια, μου συνέβη και με τα 2 προηγούμενα βιβλία, «Στο πίσω κάθισμα» και «Αλκυονίδες μέρες».
Δεν είναι μόνο η πλοκή που γίνεται απρόβλεπτη, ούτε το παζλ που συμπληρώνει κομματάκι-κομματάκι την ψυχοσύνθεση και την ιστορία των ηρώων, αλλά ο περίγυρος είναι τόσο γνώριμος, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα,ακόμη και οι χαρακτήρες. Εξελλίσσονται στην πρωτεύουσα και θα μπορούσαμε να τις παρακολουθούμε σε ένα αστυνομικό δελτίο της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Όπως έχω ξαναπεί, είναι αυτό το ταλέντο που θαυμάζω στην Ευτυχία Γιαννάκη, όπου καταγράφει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας και τις αποτυπώνει σε λέξεις. (περισσότερα…)

«O.M.G.!» αυτό είχα μέσα στο κεφάλι μου τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του βιβλίου.

Για να μην μιλάω μόνη μου όμως, παρακάτω μια μικρή περιγραφή από το οπισθόφυλλο και τα λέμε μετά : (περισσότερα…)

Πόσο πολύ ζηλεύω, όσους θα ξεκινήσουν τώρα την ανάγνωση της τετραλογίας της Νάπολης.
Θα μπορούν να τα διαβάσουν όλα τα βιβλία, το ένα μετά το άλλο και θα το ευχαριστηθούν.
Βέβαια και αυτή η ανυπομονησία, που είχα κάθε φορά, ενώ περίμενα να κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο της σειράς, είχε τη χάρη του.

Ένιωθα, όπως όταν κάθε φορά περιμένω με λαχτάρα να βγει το νέο επεισόδιο αγαπημένης μου τηλεοπτικής σειράς. (περισσότερα…)