Οι πιο αγαπημένες ώρες ανάγνωσης είναι εκείνες, που μετακινούμαι με το τρένο.
Έχω πάντα στην τσάντα μου ένα βιβλίο, για να με συντροφεύει.
Κάπως έτσι κάνω ταξίδι μέσα στο ταξίδι (ινσέψιο φάση).
Υπάρχουν κάποια βιβλία, που απορροφούν τόσο πολύ το μυαλό ή την ψυχή ή και τα δύο, που με κάνουν να ξεχνάω το χώρο και τον τόπο που βρίσκομαι.
Το βιβλίο “Χάρτινος Κύκνος” της Κατερίνας Χλωροκώστα ήταν ένα από αυτά τα βιβλία.
Κάθε ιστορία δεν την έβλεπα απλά μπροστά στα μάτια μου, ένιωθα τις σελίδες μέσα μου.
Αρκετές από αυτές  έκοβαν την ψυχή μου στο ξεφύλλισμα, όπως η άκρη κόβει καμιά φορά τα δάχτυλα και τα κάνει να ματώσουν. (Πςςςς! Πώς το είπα αυτό; )
(περισσότερα…)

Ένα από τα πολλά καλά της ψηφιακής κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι γνωρίζεις ανθρώπους, που ίσως δεν θα γνώριζες διαφορετικά.
Χωρίς να μιλάς καθημερινά μαζί τους, γνωρίζεις ευαισθησίες, προβληματισμούς, ματιές στην τέχνη, μουσικά ακούσματα, αγαπημένα αναγνώσματα και με έναν περίεργο τρόπο έρχεσαι κοντά τους.

(περισσότερα…)

Μην μπερδευτείτε.
Εδώ δεν μιλάμε για ένα άγριο τρένο, αλλά για ένα αγριότρενο.
Πώς λέμε αγριολούλουδο, αγριόγατα, αγριογούρουνο;
Αυτή την αδάμαστη φύση, που υπάρχει σε όλες τις ελεύθερες υπάρξεις αυτού του κόσμου.
Βασικά….σε όλες τις υπάρξεις, αλλά είναι μεγάλη κουβέντα, που δεν είναι της παρούσης.
Λέμε αγριάνθρωπος και αναφερόμαστε κυρίως σε έναν άνθρωπο αγροίκο, που δεν ακολουθεί “πρέπει” κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όμως ακόμη κι αυτός ζει τη δική του ελευθερία. Ζει ελεύθερος από κανόνες (ή κόντρα σε αυτούς). (περισσότερα…)