Διαβάζοντας τον τίτλο “Στο πίσω κάθισμα” , η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήταν πως πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ερωτικού εγκλήματος (πονηρό μυαλό – ξέρω).
Μετά την ανάγνωση της πρώτης σελίδας στην οποία αναφέρεται, ότι η βραχνή γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο ενημερώνει πως ο νεκρός υπήρξε ένα κάθαρμα, ένα κάθαρμα, ένα κάθαρμα, ήμουν σίγουρη ότι πρόκειται για κάτι ερωτικό (είναι που το είπε 3 φορές, σκέφτηκα).

Πόσο-Έξω-Έπεσα-Και-Πόσο-Μου-Άρεσε!
Είναι τόσο υπέροχος, διαφορετικός και βαθύς ο συνειρμός που γίνεται με το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, που ενώ δεν αποτελεί τη βάση, τον κύριο κορμό του μυθιστορήματος, είναι κάτι σαν ακρογωνιαίος λίθος και γι’αυτό δεν θα πω τίποτα περισσότερο, γιατί θα σας το χαλάσω.

Δεν ήμουν λάτρης  αστυνομικών μυθιστορημάτων, αλλά δεν έχω προκαταλήψεις.
Είμαι λάτρης βιβλίων, που τα διαβάζω ανεξαιρέτως χαρακτηρισμού και γι’αυτό δηλώνω πως το “Στο πίσω κάθισμα” της Ευτυχίας Γιαννάκη, μου άρεσε πάρα πολύ.
Με μαγνήτισε με την ιστορία του και την αλλαγή των ταχυτήτων της πλοκής κι  ένιωσα σαν να παρακολουθώ μια αστυνομική ταινία που διαδραματίζεται στην Αθήνα.
Η δε γραφή της δημιουργού είναι αληθινή, χωρίς όμως να γίνεται ωμή και εξεζητημένη.

Τί θα λέγατε για μια μικρή περιγραφή από το site των Εκδόσεων Ίκαρος;
Ένας σκηνοθέτης βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και οι συνεργάτες του θα κληθούν να διαλευκάνουν μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει την κοινή γνώμη. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι θα χρειαστεί να αναζητήσουν τα αίτια της δολοφονίας στο σκοτεινό παρελθόν του σκηνοθέτη, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι κοινών μυστικών, συγκάλυψης και βίας στην καρδιά της σημερινής Αθήνας.
Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου συλλαμβάνεται με κατηγορίες που θα τον αναγκάσουν να βουτήξει στο δικό του οικογενειακό παρελθόν. Η πίεση του χρόνου και τα σφραγισμένα στόματα θα αποδείξουν ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα. Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα, μεταξύ αυτών και ο Χάρης Κόκκινος. Οι ανακρίσεις θα συνθέσουν μια τοιχογραφία των κατοίκων της Αθήνας που πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η πόλη και τίποτα δεν θα μείνει στο σκοτάδι κάτω από τον λαμπρό ήλιο της.

 

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από  την εξιχνίαση δύο εγκλημάτων και γίνεται ένας προβολέας φωτισμού της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι γειτονιές, οι άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα έρχονται να μας τονίσουν την αδιαφορία για πράγματα που μας αφορούν άμεσα και να υπογραμμίσουν το μέρος της ευθύνης που ίσως έχουμε κι εμείς σε κάποιο έγκλημα.

Η αποσιώπηση μιας εγκληματικής ενέργειας, τα κλειστά στόματα πίσω από τις μισοτραβηγμένες κουρτίνες σε αντίθεση με τα ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά μπορεί να στοιχειοθετήσουν μία συνενοχή σε ένα απρόβλεπτο έγκλημα.

Η κριτική αποτρόπαιων πράξεων που γίνονται δίπλα στο σπίτι μας χωρίς ουσιαστικά καμία αντίδραση γιατί φοβόμαστε, μπορεί προσεχώς να μας οδηγήσει στην επόμενη γωνία σε μία συνάντηση με το ίδιο το τέρας.

Η ιστορία της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι ένας καθρέφτης αυτοκινήτου μέσα από τον οποίο στιγμές κοιτάμε στο πίσω κάθισμα, αλλά και κάποιες άλλες το πρόσωπό μας κατάματα.

Το βιβλίο “Στο Πίσω Κάθισμα” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και μου άρεσε πάρα πολύ.

#booklover

αστυνομικό μυθιστόρημα βιβλίο Εκδόσεις Ίκαρος Ευτυχία Γιαννάκη Στο πίσω κάθισμα