Είδα το “Begin Again” “Before I go to sleep”
Written by ChichiMdou, Posted in Movies-Series, Timeline
Όταν τελείωσε η ταινία “Begin Again” είχα ένα πλατύ χαμόγελο και ένιωθα τις “ανατριχίλες”όμοιες με εκείνες από την εποχή των Fame, Flashdance κλπ.
Ταινίες όπου οι πρωταγωνιστές δεν λογάριαζαν εάν ήταν στη μέση του δρόμου, στην κίνηση, σε δημόσιους χώρους, μόνοι ή με παρέα, για να εκφράσουν πώς ήθελαν να ζήσουν το όνειρό τους.
Και εμείς τα παρακολουθούσαμε και ανατριχιάζαμε.
Ε, κάπως έτσι ένιωσα όταν είδα τo “Παρ’το απ’την αρχή” (λίγο άγαρμπη η απόδοση στα ελληνικά…). Μόνο που λόγω εμπειριών είμαι πιο ώριμη και το είδα με άλλη ματιά.
Η υπόθεση
Ερωτευμένοι από το κολλέγιο, γράφουν μουσική και μετακομίζουν στη Νέα Υόρκη, όπου ο Ντέιβ (Adam Levine) κλείνει μια σημαντική συμφωνία με μεγάλη δισκογραφική εταιρία.Σύντομα η δόξα και η επιτυχία εμφανίζονται και παρασυρμένος, μετά από λίγο καιρό εγκαταλείπει την αγαπημένη του. Η ζωή της Γκρέτα (Keira Knightey) όμως θα αλλάξει θετικά όταν θα συναντήσει τυχαία, τον Νταν (Mark Rufallo), έναν έκπτωτο δισκογραφικό παραγωγό.
Εκείνος βλέπει στο πρόσωπο της μία πολλά υποσχόμενη τραγουδίστρια και έτσι η συνεργασία τους θα φέρει μια καινούργια αρχή στις ζωές τους…
Απόλαυσα το δίωρο, έπεσα για ύπνο αλλά την επόμενη μέρα η ταινία δεν απασχόλησε καθόλου το μυαλό μου.
Καλά, θα μου πείτε, εσύ κάθε φορά που βλέπεις έργο την επόμενη μέρα κάθεσαι τ’ανάσκελα κοιτώντας το ταβάνι, αναλύοντας τί ήταν αυτό που είδες;
Όχι, βέβαια, γιατί δεν μπορώ. Δουλεύω κιόλας. :p
Ούτε λέω ότι το “Begin Again” είναι μια κακή ταινία. Κάθε άλλο.
Είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία, που κράτησε το ενδιαφέρον μου για όση ώρα διήρκησε και με έκανε και χαμογέλασα. Πέρασα όμορφα. Γλυκά. Μέχρι εκεί.
Γεμάτη τραγούδια(χαριτωμένα), όμορφη φωτογραφία, ωραίους και καλούς ηθοποιούς (πόσο μ’αρέσει ο Mark Rufallo – για την Keira τα έχουμε ξαναπεί) και μια mini περιήγηση στη Νέα Υόρκη.
Σαν ταινία την κατατάσσω σε μια κατηγορία που έχω δημιουργήσει στο κεφάλι μου, όπου έχω όλες τις ταινίες “Κυνήγησε το όνειρό σου” μόνο που αυτή απευθύνεται και σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες από τη γενιά των teenager. Ίσως γιατί διηγείται την ιστορία δύο ανθρώπων που ξαναρχίζουν (το λέει και ο τίτλος αφού), για να ζήσουν το όνειρο, που ίσως ξεκίνησε στραβά.
Η ιστορία του μουσικού παραγωγού που έχει ζήσει στο παρελθόν μεγάλες επιτυχίες αλλά έχει “πιάσει πάτο” και προσπαθεί με πίστη ξανά, μπορεί να επηρεάσει κάποιον που δεν είναι βιολογικά έφηβος και ζει δυσκολίες. Μπορεί να τον κάνει να πιστέψει στον εαυτό του.
Θα μου πείτε, μπορεί μια ταινία να αλλάξει την ψυχολογία κάποιου τόσο πολύ;
Ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να ανατρέψει μια σκέψη, μια διάθεση ή μια ψυχολογία.
Αρκεί να είναι δόκιμη η στιγμή.
Κάτι απλό και μικρότερης σημασία μπορεί να αλλάξει τα πάντα.
Η ουσία είναι ότι “Ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου και στο όνειρο.”
Η μουσική και τα τραγούδια γλυκούλικα, όπως και η φωνή της Keira.
Ο Rufallo μου αρέσει πολύ (το είπαμε, έτσι; ). Είναι η αύρα του, είναι ο απλός τρόπος του; Δεν ξέρω.
Η ιστορία από την αρχή σε προϊδεάζει για την εξέλιξη. Δεν είναι, ότι θα δεις την ανατροπή, αν και αυτό ίσως έκανε το έργο ακόμη πιο ενδιαφέρον (όλα εγώ θα τα λέω; ).
Απόλαυσα τις στιγμές που η τραγουδοποιός και ο τρελός παραγωγός με την υπόλοιπη ομάδα γυρίζουν στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσουν τραγούδια.
Αυτό που μου άρεσε όμως πιο πολύ από όλα ήταν το γεγονός, ότι εστίασε στις σχέσεις.
Στη σχέση αυτών των δύο ανθρώπων, αλλά και στη σχέση του πατέρα παραγωγού με την κόρη του και στο πώς επηρεάστηκε από την ιστορία που ήταν σε εξέλιξη.
Δύο άγνωστοι συναντιούνται τυχαία και γίνονται δύο κομμάτια puzzle που κουμπώνουν τόσο όμορφα. Ο ένας πιστεύει στον άλλον και “δένονται” με έναν ξεχωριστό και βαθύ τρόπο από την κοινή αγάπη που έχουν στη μουσική και στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν.
Ο κύριος λόγος που κάνουν μουσική είναι γιατί είναι έκφραση και γι’αυτό τη σέβονται, δεν συμβιβάζονται και με αυτό τον τρόπο αναζητούν την επιτυχία.
Σε κάποιο σημείο η Greta συναντά τον πρώην πολύ επιτυχημένο rock star φίλο της (που υποδύεται ο τραγουδιστής τον Maroon 5). Όταν εκείνος της λέει ότι ένα τραγούδι που του είχε γράψει το έχει αλλάξει στην ενορχήστρωση και ακούγεται τελείως διαφορετικό η στιχομυθία είναι η παρακάτω:
Dave: I wanted to turn it into a hit.
Greta: Why?
Ο παραγωγός και η τραγουδοποιός – τραγουδίστρια είναι η ρομαντική πλευρά της μουσικής βιομηχανίας, αλλά και η ουσιαστική αγάπη για την τέχνη της μουσικής.
Το τραγούδι είναι η έκφραση και κάποιοι επιδιώκουν το αυθεντικό χωρίς συμβιβασμούς, γιατί με αυτόν τον τρόπο θέλουν να αγγίξουν όσους νιώθουν το ίδιο.
Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους και κάνει τις στιγμές μοναδικές.
Τις κάνει “μαργαριτάρια”.
Όταν αποφασίζουν να μοιραστούν μεταξύ τους το library με τα τραγούδια που έχουν στο ipod τους :
Dan: You can tell a lot about a person by what’s on their playlist.
Greta: I know you can. That’s what’s worrying me.
Και βέβαια μπορείς να καταλάβεις πολλά από τη μουσική που έχει κάποιος στο playlist του.
Όταν η μουσική είναι κομμάτι σου δεν τη διαχωρίζεις στη μέρα σου και στη ζωή σου.
Για να μην σας κουράζω, μου άρεσε πολύ.
Ίσως εάν ήμουν μικρότερη σε ηλικία, να κοιμόμουν πάνω σε αυτό αναστενάζοντας και κάνοντας όνειρα για το ότι εύκολα μπορώ ίσως να ζήσω κι εγώ τα δικά μου, αλλά είμαι λίγο μεγαλύτερη και ήδη έχω ζήσει κάποια από αυτά και τώρα κυνηγάω τα επόμενα.
Και γι’αυτό ήμουν χαμογελαστή, όταν τελείωσε η ταινία.
Γιατί ξέρω ότι όντως όλα είναι πιθανά αρκεί να το πιστέψεις και να το κυνηγήσεις. 🙂
Και μετά τη γλύκα του “Begin again”είπα να δω ένα θρίλερ.
“Before I go to sleep”. (Αμνησία) με τον λατρεμένο μου Colin Firth, τη Nicole Kidman και τον Mark Strong (καθόλου κακός θα έλεγα).
Η υπόθεση
Η Κριστίν (Nicole Kidman) είναι μια γυναίκα που δεν μπορεί να συγκρατήσει μνήμες πέρα της μίας ημέρας.
Κάθε πρωί, ξυπνάει χωρίς να γνωρίζει ποια είναι.
Από ένα ημερολόγιο που κρατάει, μαθαίνει ότι βλέπει έναν γιατρό (Mark Strong) που την βοηθάει, ότι ονομάζεται Κριστίν Λούκας, είναι 47 ετών, παντρεμένη με ένα παιδί.
Καθώς το ημερολόγιο συνεχίζει να γράφεται, αρχίζει να έχει αμφιβολίες για την αλήθεια και ξεκινάει ακόμα ένα ταξίδι γνώσης της πραγματικότητας.
Ως θρίλερ χαρακτηρίζεται.
Δεν το λες, ότι ανατρίχιασα κιόλας.
Μέχρι να γίνει θρίλερ, είχα ξενερώσει κάμποσο.
Ο Colin Firth και η Nicole Kidman είναι καλοί, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετοί για να σώσουν το έργο.
Βρήκα την ταινία βαρετή και αργή.
Ναι, δεν μου άρεσε. Το μυστήριο που πάει να δημιουργήσει με κούρασε πολύ από την αρχή. Ενδιαφέρον είχε το τελευταίο 20λεπτο μόνο, όπου ακόμη κι εκεί που λες ότι κάτι γίνεται, νιώθω ότι τελειώνει απότομα και άτσαλα.
Θα πρότεινα να το δείτε στο σπίτι καλύτερα.
Εκτός κι αν θέλετε δικαιολογία, να φάτε ποπ κορν. :p